O tren

Que te vexa chorar un extraño é moi parecido a que non te vexa chorar ninguén?
Provoca a mesma ledicia esperar que ser esperado?
Que significa cando o "morro por verte" convertese en "teño ganas de verte"?
É posible que o "teño ganas de verte" dure toda a vida e nunca roce o "dame igual hoxe que mañan"?
Ata que punto unha persoa pode decidir sobre os seus propios sentimentos?
Ata onde se pode ser consciente deles?

Sempre notei que en movemento a cabeza pensa mellor, máis rápido, pode ser que sexa por iso que di a teoría da relatividade, que a altas velocidades o tempo espállase, non sei. Esta teoría desarrolleina en frecuentes viaxes en tren a Vigo, esas vistas dan moitas cousas que pensar...
Agora a esa estación teñolle medo e ganas, non sei que pasará cando a volva a pisar. Gardo tantos recordos de bolboretas no estomago ou ganas de vomitar nunca souben que eran, de preocupación porque estaba deixando de ter ganas de vomitar, de choros de ledicia, de bágoas de pena, de calor e despedidas, de frío e reencontros, de mochilas nas que me quería meter eu, de cando non había cinta e podia ir a dicirche adeus á porta, de cando xa non me deixaban pasar e metiame polo andén do lado para ver a túa silueta no tren, de esperar moito tempo, de chegar tarde, de buscarte entre a xente, de bicos con sabor a tabaco, de apertas que duraban ata a mañá seguinte que nin Songo anda e Toranks fusinábanse tan forte.
Supoño que tampouco era tan especial, moita xente ó noso redor tiña comportamentos parecidos, pero eu sempre pensei que o noso era distinto.

Quedamos en Vigo - M-Clan



Oh! Galicia Calidade - Mártires del compás

o día que o meu subconsciente namorouse

Despois dun mes estudiando e facendo traballos sobre temas que nunca comprenderei chegou febreiro, e con el o entroido. Como estabamos en Andalucía, vamos a falar con propieda "carnaval de Cádiz". Qué fago escribindo sobre algo que pasou fai 9 meses? Explícome, a historia non rematou como eu creo que quixese, mais ben non houbo historia, pero mandaronme un relato que fala de encontros fugaces e reencontros, e sen ser a miña historia tan especial como a que lin, fíxome acordarme dela :)
Partimos en autobús, brancaneves, carrapuchiña vermella, zingaras, pipi lanstrum, lacasitos, macetas bolcadas, unha hippi, reis e raiñas medievais, "el tio de la bara", un jeque árabe, abellas e demáis personaxes; arrincamos cunha baixa importante, King África tiña a garganta destrozada e non puido vir. Por diante 5 horas que se convertiron en 6 gracias a habilidade do conductor. Bocadillos, cervexa, ron e licor café, todo isto aderezado coas previsións meteorolóxicas do diluvio universal.
Chegamos, tarde pero a tempo, a cidade chea de xente, a praza a rebentar, xa as provisións diminuiran considerablemente, moitas horas de autobús. Entre mexada e charla con algún personaxe, coma a superwoman de Almería, as capitás pescanova, as vaqueras a cabalo e os protagonistas da laranxa mecánica fíxose de noite. Coa noite veu a choiva, como boas norteñas iamos preparadas, paraugas e impermeable. Aqui todo comeza a estar nubrado, aparece un tipo de rizos debaixo do meu paraugas e poñemonos a falar, flases das rúas de cádiz, un bar ou dous, frio, unha molladura coma un mundo e moito tempo esperando a que chegase o autobús para levarnos de volta a casa.
Ó día seguite só recordaba que coñecera a un rapaz que me caera moi ben, cousa que facía moitos anos que non me pasaba e que índa non me volveu pasar. Seus país eran galegos e vivía en Murcia non puiden recopilar máis datos, ningún nos acordabamos de máis, é que fomos todos no mesmo autobús. Maldecindo a miña cabeza tola e a miña pouca mesura acendemos a cámara de fotos e había fotos!, puidemos comprobar que era un home feito e dereito.
O mes seguinte intentei utilizar os datos que tiña para buscalo pola Internet, puxen na miña foto de perfil unha na que saía disfrazada, non fose a ser que el sí soubera o meu nome. Non resultou, seguín maldecindome. Un día no bus vin a un que se lle parecia pola rúa, ía cunha moza, supuxen que estaría vendo pantasmas e inda que non fose así, qué? Seguiamos sen arranxar nada.
Chegou a primevera, e un día calquera nunha discoteca de modernos medio valeira vino. Ensineillo á miña amiga a ver se ela corroboraba a miña visión. E así foi, el e o resto dos amigos. Falei con el un bo cacho da noite, non me puido caer mellor, se non tivese pinta de murciano... :) o de fora é o de menos. Démonos os telefonos, agregoume a unha rede social ás 5 da mañá cunha mensaxe moi rara que me fixo soñar con el algunha que outra noite. Mandoume unha mensaxe eu cheguei tarde á festa e el xa non estaba. Propúxenlle ir a facer unha ruta en bici, a resposta foi que a súa non era de montaña, supoño que intuiu que a min dabame igual ir en bici que montada en cabaliño de mar, pero rematou o curso e non nos volvemos a ver.
Agora apelo a que cando veña a visitar á súa familia galega se acorde dunha tipa coa cabeza de cor cenoria e algo tarada.

índa non

Ía a escribir, pero inda é de día, hai ruidos, non se pode, índa non. Cando caia o sol intentareino de novo

e de aquí pra diante qué?

O sufrimento que segue ó amor vai a ocupar o vacío que este deixa no corazón, sendo así da mesma intensidade.
A única maneira de amar é ignorar isto.
A única maneira de non sufrir é non amar.

O meu mundo é en 3D

Últimamente (palabra coa que me encanta comezar a escribir) se me apetece falar con alguén dicirlle as cousas que provocou en min, esa persoa non está pola labor, e como non se pode obligar a ninguén a escoitar, escribo.
Estás só, chamas, non te collen, qué fas?, escribes.
Estás acompañado, falas, non te entenden, qué fas?, volves a intentalo, chamas, non te collen, qué fas?, escribes.
Cando queres dicir algo, pero non sabes nin como convertilo en palabras, fas todo o anterior mil veces, ata que chega un día que o tempo e un estado de ánimo sosegado axudante a expresarte con claridade. Unha semana despois danse as mesmas circunstancias e o que pensas segue parecendo coherente ó transformarse en letra, pero incompatible co que escribiches o outro día.
Nunha espiral de locura, da que ás veces é divertido saír, pero da que nunca me afastarei demasiado, pasan ós días, uns cara dentro, outros para fora deste enredo, e os especiais cara a dirección perpendicular das dúas anteriores.

o que vai a sevilla...

- ¿Qué querías dicirme onte?
- Nada, xa aclarei eu soa as dudas que tiña.

+

Vivo a vida do revés, a estas alturas irresponsabilidades e xogos adolescentes crúzanse no meu camiño.
Ocupo o tempo en pensar no que me gusta pensar e evito o que me preocupa, extratexia coa que nunca estiven de acordo.
Deixome atraer por polos opostos.
Digo o que penso coma se fose unha meniña de dez anos.
Non morro por nada, a todo lle atopo lado positivo.

Din que Einstein un día dixo que a imaxinación é a visión anticipada do que atraerás á túa vida. A miña imaxinación é todo un festival, unha vida non chegaria para facer que todo se cumprise, pero ás veces pasa.

Ese mes

O mes que decidín que non ía a atopar a felicidade no terreo profesional, que era necesario traballar o persoal, que quería moitísimo a alguén e que o anteporía ante calquera cousa, ese mes, ese mesmo mes a outra persoa decidiu que non me botaba de menos e que xa non me quería coma antes. Eu sigo tendo a mesma convicción: a felicidade esta soamete ó seu lado.

LA VIDA DE LOS PECES from sebastian olivari on Vimeo.

Os mundos de Yupi

Ás veces, penso que sería feliz soamente vendo boas películas, todo o día nunha realidade parelela, pero sen consecuencias nocivas para a saúde a longo prazo. Imaxinar sen esforzo algún. Outras veces, cando a preguiza me deixa en paz, penso que tería que comezar a escribir en serio as miñas entrañas para dar vida ás estrañas historias que viven na miña cabeza. Xusto ó espertarme, coller algo no que se poida pintar e recollelo ou grabalo con voz; cómo me gustaría poder sacarlle fotos ás ideas.

Esta semana tocan Silvio e Ben

Volvo a un tema recurrente, que me persegue; escoitando esta canción encantoume este parágrafo:

Cierto que no prescindi de ningún laberinto
que amenazara con un callejón sin salida.
Ante otro más de lo mismo creí en lo distinto
porque vivir era búsqueda y no una guarida.

A vida hai que vivila, hai que arriscar, aferrarse ó que se ten da tranquilidade, pero non podes saber cal é o teu sabor favorito, ata que non os probas "todos". Agora toca catar, canto máis apresa mellor. O problema virá cando volvas á heladería a pola sabor que escolleches e che digan que xa non a fabrican ou que está esgotada, por iso temos tanta presa!!!!


Que non se pode atar nada con cadeas, nin mexar ó redor para marcar territorio; Deixao libre, se volve é teu, se non nunca o foi. But I would rather be locked to you than live in this pain and misery

Outra vez non!

Teño que asumir que me abandonaches, teño que meter na cabeza que non me queres, teño que darme conta que non che importo máis que calquera outro amigo, teño que deixar de ser monotemática; pero non podo crelo, non entendo como puideches esquecer tanto amor; agora penso que me mentías e que te mentías a ti mesmo, q realmente nunca me chegaches a querer tanto, non atopo outra explicación.
Non sei canto vou tardar en deixar de soñar a diario contigo, non sei cando vou perder a esperanza de recuperarte, non teño nin idea de como se fai isto.

Que ten o fútbol que non teña eu?

O que pasou o domingo e o que vin o luns nos "telediarios", por chamalos dalgun xeito, foi unha animalada, como se diría na casa. Non entendo por qué a xente lle gusta tanto ese deporte, xa nun Barça Madrid paralízanse un pouco as cidades, pero neste partido estiven paseando en bici, e teño que dicir que esperaba atoparme a cidade máis valeira, que os domingos Granada é coma Vigo, un cemiterio, pero inda así moita xente non había, e coches poucos, se iso taxis e autobuses.

Por outra banda, estou disfrutando co debate que se crea sobre a "españolidade". Paréceme curioso que a xente diga que está orgullosa de ser española porque gañou a copa do mundo de futbol, xa ves ti, se eu fose Contador ou David Cal estaría un pouco cabreado, ademáis de ter máis abdominais ca dentes. A pesar do enchidos que se senten algúns agora, España tamén é un dos primeros paises en exportación de armas, un país que está a sufrir unha preocupante fuga de cerebros, un país que traballa moitas horas e produce moi pouco, un país representado en Bruxelas cuberto de cemento do que tenta saír unha escavadora e un país que ten por bandeira ser un vago, falar mal inglés, durmir despois de comer e matar animais como deporte nacional.
Isto traerá algún beneficio, ademáis do contento que está todo o mundo?; quero dicir, á FIFA esa quen lle paga? Cos cartos do premio vanse construir mellores campos de futbol para que os futuros futbolitas teñan mellores instalacións, e as rapazas de gimnasia e os de baloncesto teñan mellores pabellóns de fútbol sala para adestrar, facer exhibicións ou xogar partidos?
E outra cousa na que cavilei o domingo, que mal o deberon de pasar Puyol, Piqué e Xavi, que morea de sentimentos cruzados. Que non sei se algún día Catalunya acadará a independencia, pero se o fai, España non volve gañar ó futbol nin de risa. Xa sei que este parágrafo é inconstitucional, ademáis de violar o tratado de Maastrich, pero é verdade.

E falando da miña experiencia pos-partido, o que pode mover un deporte!, síntome algo alieníxena ó darme igual. Vin un cacho do partido e a prórroga, e sí, un pouco de ui!! pra aquí pra alá, sí divertido, os partidos importantes penso que o son. Pero logo volvendo a casa, os demáis ían á Fonte das Batallas onde se celebran aquí os acontecementos deportivos, e que paradóxicamente conmemora unha batalla con franceses e cataláns, ía eu pensando nas miñas cousas cando me dí unha das rapazas que viña comigo, de onde haberá sacado a xente tanta bandeira?, levantei a cabeza e vin unha marabunta de coches, xente, motos, todos ataviados de vermello e amarelo, eu estaba no meu mundo non estaba escoitando os pitos e as trompetas nin vendo aquilo, estaba pensando noutro planeta.

En fin, para ser feliz hai que ser ignorante, ou abstraerse dos problemas por momentos, que é verdade que se non un vólvese tolo. Para iso están as drogas, o sexo e o rock and roll, ós podemos engadir o fútbol. Qué afortunado o que disfrute das 4 cousas! pero eu quedo coas 3 primeira. Índa que polo outro lado, canto máis tempo pases nesos mundos irreais, máis feo é o real cando volves, se non traballasches para cambialo. Tamén é verdade, que postos a perdelo tempo cada un coas súas cousas, mellor disfrutando que sufrindo.

Eu sigo pensando que esta separación non durará

- ¿Qué, como o levas?
- O que, o proxecto ou que me deixaras.
- Primero o proxecto e logo falamos do outro...

Non sei se o ves, ou se che fai falta máis tempo, pero eu creo que acabaremos xuntos, como nunha película noña, desas que tan pouco nos gustan.
Estou sendo demasiado optimista e vou levar unha ostia...

Dor

Dóeme a cabeza de chorar, teño os ollos inchados de tanto secalos.
Onte dixechesme q só me querias como amiga e que non me botabas en falta.
Xa non participarei máis da túa vida, as túas boas novas non serán tamén miñas e as túas penas xa non me entristecerán.
Conseguirei mellorar coma persoa sen a túa axuda, lograrei ter unhas metas claras e acadareinas, xuntarei tantas alegrías propias que xa non me fará falta alimentarme das túas.
Pero ese trozo de min que te levas, todos os anos que compartimos, iso non poderei rechealo nunca.
En cales son os meus defectos, polo menos niso, seguimos estando dacordo.

Que sabes que escribo e nin tan sequera queres lelo, que sabes volvo a casa e darache igual verme que non, que sabes que paso as horas lonxe e soa e non me contas ningún conto.

A verdade, se te vas a comportar así, mellor que non me queiras.

Isto o teño que sentir, non que pensar.

Cada vez que me falas, encólleseme o estómago, e dúrame horas, cada vez que me chamas como me chamabas cando me querías, faiseme un nó na gorxa, e dúrame días. Cada vez que miro o teléfono só penso en chamarte, cada vez que recordo, como sutilmente tentas que te esqueza, doume un golpe coa outra man. Ata cando vai durar isto? Non sei se quero que remate xa, ou que non remate nunca. Deixame quererte un rato máis e voltar a sentir o que me fixo dubidar.

Que mágoa!

Que non sexas a outra metade; que xa os dous nos désemos de conta; que non queiras loitar; que atopes a alguén mellor, que para min sexa tan difícil; que me fagas tan feliz; que me coñezas tan ben; que mágoa non poder esquecerte, que arrepiante pensar en poder facelo.

Se o tes claro non o fagas

Quero dicir, sempre hai incertidume en todo, se o pensas ben, sempre hai pros e contras, nunca é branco ou negro.
De máis nova mudaba de opinión con máis facilidade, entón deixei de fumar porros :). Precisaba tomar unha decisión, se fixen o que debía inda non o sei, pero polo menos decidinme, que xa foi bastante. Para certas persoas certas bifurcións no camiño son imposibles de escoller, e o medo, a corvardía e a aleatoriedade acaban influindo sobre a lóxica e o corazón, que son os que realmente deberían gobernarnos.
Agora, xa me coñezo, xa sei que estar segura significa ter poucas dudas; que dubidar é bo, que non hai que facer as cousas hoxe porque así se fixeron onte, que hai que asentar os convencementos día tras día e tantas veces coma faga falta.
Que a cabeza dude de todo, pero que non se resintan os actos.

Versión española: Tres días con la familia

Un granaino en Santiago

Lorca escribiu seis poemas en galego, Luar na lubre canta un deles

Xadrez

- E se son coma un peón do xadrez q o seu máximo movemento é un pasiño adiante, só un paso, que non son coma as torres, nin coma os alfís, nin coma os cabalos, son un simple peón.
- Pois logo dificilmente poderás comer ó rei.



Ás veces só necesitas un consello para virar a túa vida, ás veces.
Ás veces non precisas máis ca escoitar o que pensas.

Mira cara diante, pero onde é diante?

Cando se produce o cambio de ser novo de máis para influir positivamente no mundo, a sentirte demasido vello e perder a esperanza?, non debería de haber unha etapa no medio?
Quero ter paixón por algo que non sexa imposible, sufro a enfermidade da sociedade do benestar, da que tanto se fala últimamente: a falta de motivación.
Queren que volva a casa, é a opción máis doada, eu morro de medo. Teño medo de retornar de xeito indefinido, de agobiarme no meu lugar, é coma se non o quixese desgastar, como se non o quixese estragar para ter sempre a onde voltar.
Estou esgotada de procurar un futuro, de non saber que é o que ando a buscar, de non atopar nada, nin tan sequera pistas, nin cosellos, nin camiños.

Hoxe durmirei coa fiestra pechada

Fume, Alhambra, filmes que fan de amigos, liberdade, tanta que se transforma en soidade, tanta que teño que escribir porque ninguén me escoita. Que complicado é amar, tan complicado como aceptar as propias carencias, pero esas que doen, non esas que dan igual, esas que non podes arranxar, porque non se pode viaxar atrás no tempo e vivir o pasado coa sabiduría do presente, ou porque son herdanza das capacidades intelectuais. Hoxe durmirei coa fiestra pechada, imaxinando que os ruidos da cama da veciña de arriba fainos tamén a miña cama; hoxe durmirei coa fiestra pechada non quero que me esperte nin o sol.


Na película de hoxe dician:
-estoy muy lejos del amor, eso me matará.
-yo pensaba que lo letal era el amor, yo nunca me enamoraré.

Los sueños son como una droga, la mágia no dura y la realidad es como una cuchillada.

Es mejor todo este daño, que no haber conocido el dolor y no haber aprendido nada.

Estoy cansado de enmudecer ante cosas que no hay que callar.

Ter que escribir na Internet porque non tes ninguén ó lado que che escoite cavilar. ¿Por qué teño esa necesidade de que me escoiten? ¿Por qué me fai tan feliz estar soa?

Carpe Diem

Sinto agobio cando recordo a cantidade de cousas interesantes que aprendín, e doume conta que cada ano van a menos, que as experiencias son cada vez menos intensas. Vou hacia diante buscando algo novo, algo que me faga tremer, algo que me poña nerviosa, quizá o que queira é volver atrás e revivir o pasado con máis atención e dentro duns anos, cando a miña vida teña a metade da metade de cousas novas que a de agora, pensarei neste momento, e direi, "tiña que habelo vivido con máis intensidade".
Quero gritar e escoitalo eco nun acantilado, nadar no mar con treboada, saltar e suar nun concerto, atopar unha profesión que me encha a alma, namorame de algo ou alguén, que me dean unha lista longa de películas e libros que me vaian a engaiolar e que as vexan e os lean comigo, ler máis rápido, aprender a falar máis idiomas, viaxar sen saber moi ben a onde, pasar menos tempo co ordenador e máis con persoas interesantes.

Solidificación e organización caótica

Cómo inflúen no carácter as diferentes situacións polas que pasas? Depende da persoa e do momento que estea a vivir.
Eu sinto que cada vez son máis "pedra", xa non choro tódolos meses, e se o fago é por culpa das hormonas femininas non por ningunha situación real; xa non sinto a nostalxia como unha dor no peito, incluso sinto medo a voltar pra quedarme e decepcionarme. Tamén noto que teño menos vergoña ó dicirlle o que penso e o que sinto a persoas que coñecín fai pouco, será porque teño que desenguedellar a maraña que vive na miña cabeza, gustaríame que me coñeceran cando era un ovo que tiña medo a rodar sen papel de boliñas por debaixo, era moito máis entrañable. Últimamente a xente asustase de como formulo ecuacións matemáticas con emocións e sentimentos; de como plantexo a vida en forma de árbore na que as ramas son situacións posibles, e decido en cada unha desas hipotéticas divisións que decisión tomaría eu; hai que estar preparada para todo. O que inda non saben os que me coñecen pouco é que despois de tanto cavilar acabo tomando as decisións coas tripas.
O que non cambiou é o difícil que é para mín deixar de soñar polas mañás os días que os soños son tan divertidos ou tan placenteros, que compensa que non sexan reais; e así prefiro non espertar. Outras dúas cousas que non mudaron son ter o reloxo 5 minutos adiantado, para levarlle sempre uns minutos de vantaxe á realidade; e perder o tempo de xeito insultante hacia a miña teórica planificación. Despois deste maltrato, o tempo anóxase e perségueme ata gañarme a carreira, pasarme por riba e deixarme dicindo á vez "isto non o volvo facer" e "iso non cho cre ninguén".

El número 20

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.

Se mordo a lingua morro envelenada

Dun tempo a esta parte, toda a prudencia e intención conciliadora que caracteriza a unha parte de mín está perdendo contra a cara b da miña personalidade: o protestar por todo e non facer case nada, o despotismo, o dicir o que penso sen pararme a pensar se vou ferir a alguén; algúns dirían que son máis natural, pero iso de asilvestrar o carácter non sei eu se ten tanto que ver coa naturalidade, o que pasa e que levo moito tempo soa polo "mundo" adiante sen ninguén ó lado que me queira dabondo como para corrixirme, e eu soa ás veces non dou a basto, faltame perspectiva.
As vivencias dan sabiduría e a inocencia felicidade e bondade, non sei que lle pasa ó mundo, pero non me esta sentando nada ben.

26.945

Non sei se o dato é exacto, non sei como fixeron as contas, pero é seguro q a tendencia é a que amosa a cifra: cada vez menos xente fala galego.
Sinto magoa, anoxo e responsabilidade. Magoa porque é certo; anoxo porque creo que leando a cultura a un grupo que non representa a totalidade da sociedade galega, a cultura sae perdendo, paradoxica posición logo; e responsabilidade porque eu son un deses números.
Coñecer varios idiomas fainos máis intelixentes (hai estudios psicolóxicos que o proban), ter menos probabilidade de sufrir enfermidades coma o alzhéimer, axúdanos a comunicarmos con máis persoas, ademáis de ser moi divertido. Só lle vexo vantaxes.
Non defendo a erradicación do castelán de Galicia, pero sí o fomento do galego, que considero prioritario e urxente, pareceme ben este acto neste sentido, ó facer ver esta fea realidade; o que non sei como valorar son os danos colaterais que sufriron as paredes, porque os pintores, artistas artistas non son...

Bendito INCONFORMISMO

Non é doado ter claro o que se quere, o que se busca na vida. Non ten sentido que o sexa, non ten sentido que sexa estático, non ten sentido que un soño sexa posible, iso non é un soño.
Din que escoller metas demasiado lonxanas ou imposibles desanima, que ver que nunca as vas acadar destrue a autoestima.
E cómo fai unha persoa para deixar de desexar que o mundo sexa xusto, cómo alguén esquece á única persoa da que estivo namorado inda q nunca fora correspondido, cómo se vive cunha espiña cravada, cómo se fai para que che deixe de hervilo sangue cada vez que ves que a sociedade onde vives carece de valores, ou o que é peor, que os valores son a antítese dos que dita o sentido común. Cómo pode haber xente que nunca pensara nisto. Para qué educas a un neno se non é para regallarlle un mundo que sintes teu.

As persoas que decidiron simplificar as súas ideas, que cren case todo o que ven nas noticias porque non teñen tempo a indagar o suficiente para desmentilo, que participan deste pensamento único que invade o mundo, que aceptaron coma seus os valores da sociedade actual son persoas que actúan de xeito coherente ás súas ideas, logran as súas propias metas, teñen fillos, unha parella, un bo traballo, un coche bonito e os máis afortunados un piso que lle deron seus pais. Pero qué fixeron polos demáis, cómo e cando participaron do que é pertencer á raza humana, cantas decisión tomaron realmente, cantas veces atreveronse a sairse das "pautas", que cantidade de altruísmo houbo no seu pasado, cantas veces se torturaron pensando que a súa vida non tiña sentido se non facían algo disto...?

Hai cousas que se poden conseguir, sempre se poden conxugar metas a curto e a longo prazo.
Hai cousas que non se poden conseguir, pero que non desexalas asasina o espírito. Eu prefiro ter un ánimo abatido ca un espirito morto.









Deberiamos adaptar a foma de vida ós ideais, non os ideais á forma de vida.

A meta non é ser feliz, é acadar unha xustiza global.