Levaba un tempo pensando que cambiara, que me convertera nunha persoa extrovertida, que xa me apetecía coñecer xente nova, que non era tan débil coma quería agochar debaixo do meu galbán de cota de malla. Semellaba que calimero saíra do seu cascaron, pero en realidade estaba enganandome a min mesma e finxindo que acado as miñas metas. Pero levo 3 semanas con moito tempo para pensar e falando conmigo mesma, e polo que parace non cambiei tanto. A debilidade e a necesidade dunha aperta cada día é máis latente. Os resultados nunca chegan a tempo ou quedan pola metade. O conformismo e a apatía seguen a invadir a miña alma.
Sigo esperando que sucedan cousas, coma se a actitude que as provaca cambiara. Esas cousas sucederon no pasado como caídas do ceo, como maxia, maxia que sucedeu unha, duas ou tres veces, pero que nunca saberemos se volverá a acontecer. Sigo agardando cousas que non me sucederon xamais, pero eu continúo sendo igual, un pouco máis estropeada polo tempo, e cada vez menos boa, pero igual.
Se non cambio eu, nada cambiará.
