Na mesma liña

Qué acontece cando as vosas mentes pensan á vez, cando os vosos corpos móvense ó mesmo son, cando unha forza incontrolable que sae da barriga impúlsavos a estar o máis preto posible: os planetas alinéanse á vez que o brillo do sol fica constante, para que, un intre despois, a luz volva a palpebrar e os astro xiren de novo, inda que agora, ó redor dos vosos embigos; acabades de enamorarvos.
A utilidade de este proceso biolóxico din que é a reproducción, pero eu creo que vai máis alá. Que axuda a manter a cordura, que fai que calquer sinsentido sexa soportable, que é das cousas máis emocionantes e divertidas que se poden vivir. É unha mágoa que haxa que depender doutra persoa para que suceda, pero este requisito tamén é o que o fai tan especial.

Debilidade

Levaba un tempo pensando que cambiara, que me convertera nunha persoa extrovertida, que xa me apetecía coñecer xente nova, que non era tan débil coma quería agochar debaixo do meu galbán de cota de malla. Semellaba que calimero saíra do seu cascaron, pero en realidade estaba enganandome a min mesma e finxindo que acado as miñas metas. Pero levo 3 semanas con moito tempo para pensar e falando conmigo mesma, e polo que parace non cambiei tanto. A debilidade e a necesidade dunha aperta cada día é máis latente. Os resultados nunca chegan a tempo ou quedan pola metade. O conformismo e a apatía seguen a invadir a miña alma.
Sigo esperando que sucedan cousas, coma se a actitude que as provaca cambiara. Esas cousas sucederon no pasado como caídas do ceo, como maxia, maxia que sucedeu unha, duas ou tres veces, pero que nunca saberemos se volverá a acontecer. Sigo agardando cousas que non me sucederon xamais, pero eu continúo sendo igual, un pouco máis estropeada polo tempo, e cada vez menos boa, pero igual.
Se non cambio eu, nada cambiará.

De amor e primavera

http://www.xunta.es/linguagalega/linguadenamorar_categoria_b

127 A estación
Están a derrubala. Ese lugar q só me trae recordos de bolboretas no estómago, d esperas interminables, d carreiras pra non chegar tarde, d desexar caber na túa maleta,d apertas q duraban ata a mañá seguinte, q nin Toranks e Songoanda fusionábanse tan forte. Están a derrubala, parece un sinal pra q eu faga o mesmo q ti fixeches con estas lembranzas.

126 O balance coas tripas na man
Q mágoa que non sexas ti,
q xa os 2 nos désemos conta,
q a distancia puxera todo no seu sitio,
q acabes mesturándote cos descoñecidos.

Q ben q atopes alguén mellor,
q só me queden de ti boas lembranzas,
q nunca pediras todo o que che dei,
q sempre atenderas os laios q eu calaba.

Q mágoa non poder esquecerte,
q arrepiante pensar en poder facelo.

Pra gañar hai que participar, pero tamén facer publicidade, algún día o farei, só pra comprobar que isto tampouco se me da ben. Precisase fracasar de cando en vez pra volver poñer os pes no chan.

Pra quedar con bo sabor de boca, volvo escoitar isto que nunca me cansa:

procrastinación

As tres leis fundamentais de Parkinson son:

1. "O traballo expandese ata encher o tempo de que se dispón para a súa realización".
2. "Os gastos aumentan ata cubrir os ingresos".
3. "O tempo dedicado a calquer tema da axenda é inversamente proporcional a súa importancia".

Mañán porei a foto...

quecer ou non quecer, esa é a cuestion.

¿Que porqué estou cada ano nun sitio?, ¿queres que che fale coma se confiase en ti? porque se non tesme que dar máis tempo, tería que inventar a resposta.
Supoño que é porque busco algo que me faga parar, que me agarre, ou un obxectivo polo que continuar en movemento; busco a alguén que se arrisque a facerme unha boa oferta. Non quero quedar queda porque é a mellor excusa para todos os meus fracasos e porque sinto que estou perdéndome algo.

apertas

Son importantes e non custan nada, nin tan sequera un titubeo cando existen uns cantos anos de amizade.
Son necesarias, cando as tes non as aprecias, mesmo as desprecias, e cando faltan non podes deixar de pensar nelas.
Teñen q estar de acordo canto menos dúas persoas, isto fai que a primeira vez sexa desesperante e adorable.
Poden dar lugar a máis ou non, pero nunca a menos. Non agobia ó que a recibe, nin lle asegura nada o que a da, xa que hai de moitos tipos, puidendo, o que a regala interpretala dun xeito e o que a recibe doutro, ou ambos de varios, é a festa da ambigüidade, que mentres dura permíteche soñar.
Son insubstituibles, non te podes apañar ti só, non hai forma.
Son o mellor.

Unidos polo sentido común

antes http://nosinmibici.com/2010/05/18/entropia-economia-y-decrecimiento/ 15M http://blogs.elpais.com/trending-topics/2011/05/los-virales-de-spanishrevolution.html http://blogs.elpais.com/trending-topics/2011/05/los-virales-de-spanishrevolution-2.html http://www.rtve.es/alacarta/audios/carne-cruda/carne-cruda-medios-alternativos-27-05-11/1113436/ preparandonos para o 15 O http://www.rtve.es/television/20111005/documentos-tv-generacion-perdida/466307.shtml 15 O http://www.escolar.net/MT/archives/2011/10/indignarse-es-poco.html#comments http://www.guerraeterna.com/archives/2011/10/ft_una_moviliza.html É 17 de outubro, o sábado tivo lugar unha manifestación que deu a volta ó mundo, fálase de 900 cidades nos 5 contienentes. Índa que as cifras son arrepiantes, parece que non pasou nada, xa levamos tantas manifestacións multitudinarias en tan pouco tempo, cando aquí o típico era protestar nos bares, que parece que é o pan de cada sábado pola tarde. Somos conscientes de que quedan tantas por diante, estamos tan dispostos a saír a rúa cantas veces fagan falta, que xa non se nos poñen os pelos coma escarpias durante días, xa non se nos humedecen os ollos, ou polo menos non tanto coma no 15M, onde non sabiamos ninguén o que ía a vir detrás, nin o que estaba pasando, onde nos demos conta de que non estabamos sós, de que había máis tolos coma nós, moitisimos máis. Agora o temos claro, o mundo vai a cambiar, o sistema caerá polo seu propio peso, pero non pararemos de saltar para acelerar esa caída.