Esta semana tocan Silvio e Ben

Volvo a un tema recurrente, que me persegue; escoitando esta canción encantoume este parágrafo:

Cierto que no prescindi de ningún laberinto
que amenazara con un callejón sin salida.
Ante otro más de lo mismo creí en lo distinto
porque vivir era búsqueda y no una guarida.

A vida hai que vivila, hai que arriscar, aferrarse ó que se ten da tranquilidade, pero non podes saber cal é o teu sabor favorito, ata que non os probas "todos". Agora toca catar, canto máis apresa mellor. O problema virá cando volvas á heladería a pola sabor que escolleches e che digan que xa non a fabrican ou que está esgotada, por iso temos tanta presa!!!!


Que non se pode atar nada con cadeas, nin mexar ó redor para marcar territorio; Deixao libre, se volve é teu, se non nunca o foi. But I would rather be locked to you than live in this pain and misery

Outra vez non!

Teño que asumir que me abandonaches, teño que meter na cabeza que non me queres, teño que darme conta que non che importo máis que calquera outro amigo, teño que deixar de ser monotemática; pero non podo crelo, non entendo como puideches esquecer tanto amor; agora penso que me mentías e que te mentías a ti mesmo, q realmente nunca me chegaches a querer tanto, non atopo outra explicación.
Non sei canto vou tardar en deixar de soñar a diario contigo, non sei cando vou perder a esperanza de recuperarte, non teño nin idea de como se fai isto.