Mira cara diante, pero onde é diante?

Cando se produce o cambio de ser novo de máis para influir positivamente no mundo, a sentirte demasido vello e perder a esperanza?, non debería de haber unha etapa no medio?
Quero ter paixón por algo que non sexa imposible, sufro a enfermidade da sociedade do benestar, da que tanto se fala últimamente: a falta de motivación.
Queren que volva a casa, é a opción máis doada, eu morro de medo. Teño medo de retornar de xeito indefinido, de agobiarme no meu lugar, é coma se non o quixese desgastar, como se non o quixese estragar para ter sempre a onde voltar.
Estou esgotada de procurar un futuro, de non saber que é o que ando a buscar, de non atopar nada, nin tan sequera pistas, nin cosellos, nin camiños.