Últimamente (palabra coa que me encanta comezar a escribir) se me apetece falar con alguén dicirlle as cousas que provocou en min, esa persoa non está pola labor, e como non se pode obligar a ninguén a escoitar, escribo.
Estás só, chamas, non te collen, qué fas?, escribes.
Estás acompañado, falas, non te entenden, qué fas?, volves a intentalo, chamas, non te collen, qué fas?, escribes.
Cando queres dicir algo, pero non sabes nin como convertilo en palabras, fas todo o anterior mil veces, ata que chega un día que o tempo e un estado de ánimo sosegado axudante a expresarte con claridade. Unha semana despois danse as mesmas circunstancias e o que pensas segue parecendo coherente ó transformarse en letra, pero incompatible co que escribiches o outro día.
Nunha espiral de locura, da que ás veces é divertido saír, pero da que nunca me afastarei demasiado, pasan ós días, uns cara dentro, outros para fora deste enredo, e os especiais cara a dirección perpendicular das dúas anteriores.
No hay comentarios:
Publicar un comentario