Dun tempo a esta parte, toda a prudencia e intención conciliadora que caracteriza a unha parte de mín está perdendo contra a cara b da miña personalidade: o protestar por todo e non facer case nada, o despotismo, o dicir o que penso sen pararme a pensar se vou ferir a alguén; algúns dirían que son máis natural, pero iso de asilvestrar o carácter non sei eu se ten tanto que ver coa naturalidade, o que pasa e que levo moito tempo soa polo "mundo" adiante sen ninguén ó lado que me queira dabondo como para corrixirme, e eu soa ás veces non dou a basto, faltame perspectiva.As vivencias dan sabiduría e a inocencia felicidade e bondade, non sei que lle pasa ó mundo, pero non me esta sentando nada ben.
No hay comentarios:
Publicar un comentario