O tren

Que te vexa chorar un extraño é moi parecido a que non te vexa chorar ninguén?
Provoca a mesma ledicia esperar que ser esperado?
Que significa cando o "morro por verte" convertese en "teño ganas de verte"?
É posible que o "teño ganas de verte" dure toda a vida e nunca roce o "dame igual hoxe que mañan"?
Ata que punto unha persoa pode decidir sobre os seus propios sentimentos?
Ata onde se pode ser consciente deles?

Sempre notei que en movemento a cabeza pensa mellor, máis rápido, pode ser que sexa por iso que di a teoría da relatividade, que a altas velocidades o tempo espállase, non sei. Esta teoría desarrolleina en frecuentes viaxes en tren a Vigo, esas vistas dan moitas cousas que pensar...
Agora a esa estación teñolle medo e ganas, non sei que pasará cando a volva a pisar. Gardo tantos recordos de bolboretas no estomago ou ganas de vomitar nunca souben que eran, de preocupación porque estaba deixando de ter ganas de vomitar, de choros de ledicia, de bágoas de pena, de calor e despedidas, de frío e reencontros, de mochilas nas que me quería meter eu, de cando non había cinta e podia ir a dicirche adeus á porta, de cando xa non me deixaban pasar e metiame polo andén do lado para ver a túa silueta no tren, de esperar moito tempo, de chegar tarde, de buscarte entre a xente, de bicos con sabor a tabaco, de apertas que duraban ata a mañá seguinte que nin Songo anda e Toranks fusinábanse tan forte.
Supoño que tampouco era tan especial, moita xente ó noso redor tiña comportamentos parecidos, pero eu sempre pensei que o noso era distinto.

Quedamos en Vigo - M-Clan



Oh! Galicia Calidade - Mártires del compás